Historia pałacu

Pałac Neuhardenberg stanowi zarówno od strony trawnika pałacowego i dziedzińca, jak i parku główny punkt odniesienia całego kompleksu. Szczególnie od strony dziedzińca pałacowego można dobrze uchwycić architektoniczne oddziaływanie trójskrzydłowego budynku.

Historia budowy pałacu zaczyna się w latach 90-tych XVII wieku, gdy miejscowość, wówczas jeszcze o nazwie Quilitz, znajdowała się w posiadaniu markgrafa Albrechta Friedricha von Brandenburg. Planował on budowę dworku panujących, nie wykroczył jednak z planami poza suterenę.

Dopiero Joachim Bernhard von Prittwitz dokończył budowę pałacu w latach 1785 do 1790 r. w postaci jednopiętrowego budynku z potężnym dachem mansardowym, imponującym ryzalitem środkowym i uwieńczoną figurami attyką. Od strony zewnętrznej przyporządkowany był stylowi barokowemu. Wewnątrz jednak pojawiły się już wczesnoklasycystyczne elementy, i to pruskiemu architektowi Karlowi Friedrichowi Schinklowi zawdzięcza się, że fragmenty tej udanej architektury wnętrz do dzisiaj podziwiać można w niezmienionym stanie.

To ten ważny reprezentant klasycyzmu otrzymał bowiem od księcia Karla Augusta von Hardenberg w 1817 r. zlecenie zmiany wyglądu budynku na pałac, i to właśnie on radził, by zachować architektoniczne piękno dwóch pomieszczeń w osi środkowej budowli i wykluczyć je z obejmującej wszystkie pozostałe części pałacu przebudowy. Poza tym Schinkel nadał budowli, szczególnie w wyglądzie zewnętrznym, całkowicie nową klasycystyczną strukturę i konstrukcję. Należy przypuszczać, że Schinkel miał też wpływ na urządzenie wnętrz i być może nawet zaprojektował do nich meble. Z wyposażenia, do którego należała też biblioteka kanclerza Prus von Hardenberg, jak i jego legendarna kolekcja dzieł sztuki, prawie wszystko zaginęło w zamęcie końca II wojny światowej.

Wejście główne, nad którym od 1852 r. widnieje napis na trójkątnym szczycie »GRATIA REGIS« (Podziękowanie Króla), prowadzi zwiedzających od dziedzińca bezpośrednio do wspomnianego wczesnoklasycystycznego pomieszczenia, które zachowało się jeszcze z okresu budowy pałacu. Najpierw wchodzi się do westybulu z okazałą sztukaterią. Na wspornikach zobaczyć można popiersia m. in. Sokratesa, Homera, Cicero i Ganymeda – prezent Kasy Oszczędnościowej Märkisch-Oderland z okazji uroczystego otwarcia pałacu. Podążając osią środkową pałacu dociera się do reprezentacyjnej sali ogrodowej, w której przez trzy okna prezentuje się nam widok na rozległy park krajobrazowy. Jako ozdoby ścienne służą obok medalionów reliefowych niektóre instrumenty muzyczne i trofea. Po prawej stronie sali ogrodowej znajduje się salon Bülow, który prowadzi do biblioteki. Biblioteka obejmowała dawniej 16.000 tomów, z których 6.000 należy dzisiaj do zbiorów Centralnej i Krajowej Biblioteki w Berlinie. Tak jak większość pozostałych pomieszczeń, także salon Bülow otrzymał swoją nazwę po rodzie, który spokrewniony był z rodziną kanclerza Prus von Hardenberg. W pokoju Reventlow, który zamyka parter od strony wschodniej, znajdują się dwa zachowane w oryginale panele Ernsta Lößnitza, artysty z Zeitz (1866-1933), użyczone rodzinie hrabiowskiej, które stanowią kontrast do dwóch nowoczesnych obrazów artystki Sabine Funke (Karlsruhe). Jest to przykład koncepcji artystycznej całego pałacu, w którym konsekwentnie próbowano połączyć zachowane zabytkowe elementy z dziełami sztuki współczesnej. Nadanie barw wszystkim pomieszczeniom tworzy spójną całość zgodnie z koncepcją barw, dzięki której klasycystyczny wzór nabrał nowej interpretacji.

Największe pomieszczenie budynku znajduje się na górnym piętrze: sala Hardenberg z dużym stołem konferencyjnym, przy którym miejsce znajdzie do 40 osób. Sala tworzy centrum wydarzeń konferencyjnych w Pałacu Neuhardenberg. Artystyczną oprawą sali są wielkoformatowe linoryty monachijskiego artysty Norberta Prangenberga. Dalsze, raczej sekretne pokoje pałacu dostępne są również na konferencje i inne imprezy. Na górnym piętrze znajdują się także dwa ekskluzywnie wyposażone apartamenty hotelu.