Begräbnis einer Gräfin
(Pogrzeb hrabiny)
„Wzrok, chód, tak czy inaczej wypowiedziane zdanie,
śmiech, milczenie. Jej twarz i powstawanie emocji.
Jest prawdziwa, bo piękna. A może jest piękna, bo prawdziwa?“
Wolfgang Kohlhaase opisuje Juttę Hoffmann
Opowiadanie Begräbnis einer Gräfin (Pogrzeb hrabiny) Wolfganga Kohlhaase opiera się na prawdziwym zdarzeniu, które utalentowany pisarz z licencją poetycką przekształcił tak ironicznie i naturalnie, że stało się rozpoznawalne: Owdowiała hrabina von Schwerin była ostatnią właścicielką Pałacu Stolpe. Pod koniec wojny odmówiła ucieczki przed zbliżającą się Armią Czerwoną, musiała jednak jeszcze w 1945 r. opuścić rodzinną posiadłość ze względu na wywłaszczenia majątków ziemskich w ramach przeprowadzonej reformy rolnej. Odtąd mieszkała w Lüneburgu. Hrabina zmarła wiosną 1957 r. a jej ciało zostało, z niemałymi trudnościami, przewiezione w formie „ładunku drobnicowego“ do Stolpe i pochowane na tamtejszym cmentarzu wiejskim. Historia ta przypomina losy Carla Hansa von Hardenberga i jego żony Renate, którzy również musieli opuścić Pałac Neuhardenberg a ich pochówek w grobie rodzinnym obok Kościoła Schinkla został udaremniony przez władze NRD. Dopiero po upadku muru berlińskiego mogli zostać pochowani w Neuhardenbergu.
Wolfgang Kohlhaase uchodzi za jednego z najważniejszych scenarzystów w historii filmu niemieckiego. Również jako autor zgromadził bogaty dorobek literacki, który odznacza się mądrością życia i zrównoważeniem, komizmem słownym, a przy tym jego teksty są całkiem lakoniczne, czasem raczej śmieszne albo raczej melancholijne. Po przeczytaniu opowiadania Wolfganga Kohlhaase wspaniała aktorka Jutta Hoffmann porozmawia z autorem na temat jego dzieła.
Jutta Hoffmann zachwyca nieprzerwanie już od wczesnych lat 60-tych swoimi rolami filmowymi i teatralnymi. Współpracowała z najbardziej znanymi reżyserami filmowymi i telewizyjnymi jak Frank Beyer, Herrmann Zschoche, Thomas Langhoff i Egon Günther, z którym łączyła ją wieloletnia współpraca pełna sukcesów. Inscenizacje Ruth Berghaus, B. K. Tragelehna, Benno Bessona, Petera Zadek czy Einaara Schleefa dokumentują jej kunszt i należą do najbardziej znaczących wydarzeń w historii teatru niemieckiego.
