Wilhelm Busch, Rainer Maria Rilke i Friedrich Schiller – Norbert Leisegang, Katharina Frank i Dirk Darmstädter. Co brzmi jak odpowiedź na pytanie o ulubionego poetę i piosenkarza, opisuje programy, które Reinhardta Repkego Klub Umarłych Poetów zaprezentował w Pałacu Neuhardenberg. A teraz, w dziesiątym roku istnienia, do grupy przyłączyli się po jednej stronie Charles Bukowski, po drugiej Peter Lohmeyer.

„Charles Bukowski odkrył piękno tam, gdzie nikt się tego nie spodziewał i gdzie większość nawet nie szukała“, napisał kiedyś dziennikarz Michael Althen. A że przy tym wybiera grubiański język, to leży w istocie rzeczy. Poeta ulicy, jak niektórzy go nazywali, pisał z wewnętrznej potrzeby, która każde słowo czyni prawdziwym i przekonującym. Nic nie jest kalkulacją, każde słowo musi istnieć. Bukowski sam tak to sformułował: „Obserwacja wcielona w życie jest esencją sztuki“.

Piosenkarzem, którzy wystąpi gościnnie w programie Klubu Umarłych Poetów, jest aktor Peter Lohmeyer. Gdy w wierszu pt. Sagenhaft śpiewa on o deszczu‚ „niebiańskiej zupie“, odnajduje swoim głosem piękno, które jest nieodłącznym elementem melancholii. Rezultatem jest zawsze perfekcyjne kino w głowie. Niezależnie bowiem od tego, czy stoi on tylko z dziecięcą pozytywką w dłoni, czy na scenie z całym zespołem w tle: interpretacja tekstów Lohmeyera oczarowuje słuchaczy. Towarzyszy mu cudownie zgrany zespół: Tim Lorenz na perkusji, Andreas Sperling na keyboardach, Markus Runzheimer na kontrabasie. A założyciel klubu Reinhardt Repke gra na gitarze i śpiewa sam kilka piosenek.